De trieste geschiedenis van Cambodja

De mensen hier in Cambodja zijn zer vriendelijk en erg gastvrij. Ze zijn het aardigste en vrolijkste volk dat ik tot nu toe heb gezien. Daardoor is het helemaal moeilijk te plaatsen dat ze nog geen 40 jaar geleden een grote burgeroorlog met hun eigen genocide hebben meegemaakt.

Ik wist niet veel over de burgeroorlog en de Khmer Roughe. Ik had al wel wat verhalen gehoord van medereizigers zowel hier als tijdens mijn Vietnam reis. Echt me erin verdiept heb ik niet gedaan. Voordat ik naar Phnom Penh ben gegaan heb ik wel de informatie uit de Loney Planet gelezen, maar dat bevalt lang niet alles.

Vandaag ben ik met Ashley, Sarah en Victor (die we gisteren bij een eettentje hebben ontmoet) naar het museum Tuol Sleng (Office S.21) en de Killing Fields geweest.

Tuol Sleng (Office S.21) was eerst een middelbare school en heeft 4 of 5 gebouwen op het terrein staan. De leider van de Khmer Roughe, Pol Pot, vond dat scholing gevaarlijk was voor de nieuwe mensen van Cambodja en de revolutie en heeft alle scholen laten sluiten, alle mensen uit de steden moesten naar het platteland en gaan werken op staatsboederijen. Alle hoog opgeleiden, mensen van de vorige regering, alle mensen met een goede baan, kunstenaars en mensen die een tweede taal kunnen spreken (eigenlijk iedereen die tegen was of zou kunnen zijn) werden opgepakt en verhoord en wanneer schuldig bevonden vermoord. Het gebouw dat we in de vanmorgen hebben bezocht was omgebouwd in de jaren 75 tot 78 tot (verhoor/martel)gevangenis. De meest afschuwelijke technieken werden gebruikt om mensen te laten bekennen van daden tegen het regime. Zo werden vele mensen beschudigd van CIA spion te zijn. Niet alleen de beschuldigde werden gemarteld en vermoord, maar ook het hele gezin tot baby's aan toe. De leider vond namelijk dat je beter een onschuldige kan vermoorden, dan een schuldige laten lopen en alle kwaad moet uitgeroeid worden, zo kunnen ze ook geen wraak nemen.

Het was een heftig ervaring in het voormalige schoolgebouw. Het is een museum waarbij je gelijk met de gruwelijkheden wordt geconfronteerd. Helemaal dubieus vond ik dat de leider Pol Pot die zo tegen hoogopgeleide mensen en onderwijs was, zelf in Parijs had gestudeerd en les heeft gegeven op een prive school..... Ook de baas van de gevangenis was leraar. Terwijl docenten juist als 1 van de gevaarlijke doelgroepen werden gezien.

Na het bezoek aan de school/gevangenis museum, zijn we doorgegaan naar de Killing Fields. Daar krijg je een audiotour. Ze hebben ook Nederlands waardoor de verhalen nog meer binnen zijn gekomen. Terwijl je over het terrein loopt, wat er trouwens over het algemeen vredig eruit ziet, hoor je allemaal verhalen en uitleg van de periode en gebeurtenissen daar. In Cambodja zijn er in 3 jaar tijd 3 miljoen mensen omgebracht. Net als ze nazi's hebben we een nauwkeurige administratie bijgehouden over de slachtoffers en de daden.

De Khmer Roughe hebben in een korte tijd veel mensen gemoord. Dat hebben ze niet alleen op de Killing Field gedaan waar ik nu ben geweest, maar door het hele land zijn meer dan 300 Killing Fields. Ze hebben het ook zo goedkoop mogelijk gedaan (het is immers een arm land helemaal na de bomen die de VS op Cambodja had gegooit om wapenroutens van de Vietkong te verwoesten) De Khmer Roughe maakte geen gebruik van kogels, maar vermoorde mensen bij grote gaten van 5 meter diep dood slaan met landbouwgereedschap. En door de kelen door te snijden met scherpe palmbladeren kunnen ze ook geen geluid maken.

Twee dingen die het meeste inpact hebben gemaakt zijn: de boom waar de kinderen (ook baby's ) tegen aan geslagen werden om ze zo te vermoorden terwijl de moeders naakt moesten toekijken voordat zij zelf werden vermoord. En het feit dat de leiders tot eind jaren 90 en begin 2000 vrij rond hebben kunnen lopen en zelfs in de VN raad Cambodja hebben vertegenwoordigd en steun in de vorm van geld hebben ontvangen nadat de Killing Fields ontdenkt waren.

Deze blog is niet gezellig te noemen en de juf in mij wilt ook zo veel mogelijk informatie overbrengen over de periode en de gruwelijkheden. We weten zoveel en zien veel van de tweede wereldoorlog, wat ook goed is. Maar ik wist zo weinig en hoor en zie bijna niets over wat er allemaal hier is gebeurt, dat het nog meer binnen is gekomen en ik het gevoel heb dat ik het met iedereen moet delen. Ondanks dat het bezoek aan deze twee plekken maar een paar uur in beslag hebben genomen, zal het me nog erg lang bezig houden. Het doet veel met me. De mensen van Cambodja verdienen ook de erkenning van wat ze hebben meegemaakt en de veerkracht die ze als volk tonen.

Na alle heftigheden van vandaag heb ik vanavond een massage genomen om goed te ontspannen (bij blinde mensen) en naar de Night Market geweest. Leuk, maar elke keer als ik een persoon zie die enigzins oud is denk ik; Wat heb jij meegemaakt?, Voor welke kant ben jij geweest? & Wie heb je allemaal verloren?. Genoeg om over na te denken....