Afscheid nemen is niet gemakkelijk

Op 12 oktober ben ik vroeg opgestaan, wel om 4 uur. Om eerst nog met mijn vader te kunnen ontbijten en op tijd weg te gaan naar Frankfurt. Vanaf daar gaat mijn grote avontuur beginnen.
Met maar een paar uurtjes slaap (moet nog na de aflevering van Grey's ff bijkomen en was natuurlijk bang me te verslapen) zijn Tim en ik richting Frankfurt gereden. Dat was al een hele beleving op zich.. Het Duiste Rurhgebied ziet er met de herfstkleuren erg mooi uit. We hebben onze ogen uit gekeken. En na eenmaal over geschakeld te hebben naar een andere radiozender in Duistland hebben we het voor elkaar gekregen om een Amerikaanse zender uitgezonden in Duisland te pakken te krijgen. Dus met een paar goede country nummers hebben we genoten van het uitzicht.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Frankfurt merk je twee dingen: 1. je bent toch erg gewend aan de parkeerroute van Schiphol en 2. het afscheid nemen wordt nu wel definitief.
Na een kopje koffie te hebben gedronken op het vliegveld, was het moment daar.. ik moest door de douane het avontuur gaan beginnen. Ookal had ik er al veel zin in, het is toch wel lastig. Voor het eerst naar Azië, voor het eerst backpacken en alleen op vakantie.
Terwijl ik naar de gate liep kwam ik al gelijk in een andere wereld. Er waren zowat alleen maal Vietnamezen, Chinezen of Duisters.. In het vliegtuig zat ik naast Marco, Arie, Ria en Marie. Twee stellen uit Nederland. Marco is ondernemer en Arie bewaker bij het huis van bewaring in Haarlem. Dat was wel even fijn. Gewoon nog even in mijn eigen taal kunnen praten..
De vlucht duurde lang... heel lang. Tien uur en niet kunnen slapen. Vietnam Airways is een prima luchtvaartmaatschappij, maar echt vrolijk personeel hebben ze niet. Misschien dat de mensen van Inselair (Curaçoa) ze een lesje klantvriendelijkheid en lachen kunnen geven.
Maar na tien uur was ik toch aan de andere kant van de wereld geraakt. Hello Vietnam!
Gelijk heb ik Tim wakker gebeld om door te geven dat ik veilig geland was. Wilde sms-en maar die deed het niet. Nieuwe simkaart gekocht (vietnameze) maar daarmee kan ik niet sms-en. (koste maar 4 euro)
Na te hebben gepint (lees 2.000.000 Vietnameze Dong = 80 euro, meer was niet mogelijk) heb ik een taxi gezocht om me af te zetten bij het echt Pince 1 hotel in Hanoi. Er zijn er meerdere, leuke bijkomstigheid in Vietnam.
Terwijl ik naar het hotel vervoerd werd zag ik de cliches voorbij rijden. Vier mensen op 1 scooter, geen verkeersregels, zo'n 15 kooitjes met vogeltjes erin achter op de scooter... Het was nu echt definitief ik ben in Vietnam!
Aangekomen bij het hotel, plof ik even op mijn bed en kleed me om. Tijd om de eerste dag in Hanoi te beleven!